“Ik heb met mijn vrouw als één van de eerste bewoners hier een appartement gekocht. We waren net getrouwd. De bovenste verdiepingen stonden er zelfs nog niet op. Wij moesten met de trap naar boven want de liften werkten nog niet. Veel ambtenaren hebben toen in dit gebouw iets gekocht. Zeker 40 of 50. Er was een redder bij, iemand van de reinigingsdienst, van de openbare werken, verschillende politieagenten en mensen van de  brandweer. Ik herinner me nog de “rattenvanger” die de cellen uitkuiste. Die woonde een paar verdiepingen hoger. In die tijd moest je als ambtenaar in de stad wonen als je vastbenoemd wilde worden. Het was nieuwbouw en goedkoop. Veel vrienden zijn uit de stad getrokken maar wij zijn gebleven. We wilden een huis in het groen maar mijn vrouw werd ziek. Met één loon en de medische kosten erbij zouden we ons te veel moeten ontzeggen om te verhuizen. We zeiden: ‘we hebben het nu goed, laat ons blijven.’ In een blok als deze moet je een andere mentaliteit hebben dan wanneer je in een alleenstaand huis woont. Je moet wat van elkaar kunnen verdragen. Als er hiernaast een feestje is, dan moet dat kunnen. Ik ben zelf 37 jaar politieagent geweest en heb heel wat burenruzies meegemaakt. Van vechtpartijen tot een boom die over het muurtje groeit. Ik probeerde als wijkofficier te zalven. Die mentaliteit heb ik hier thuis ook. Probeer met je buren overeen te komen zonder dat je de deur moet platlopen. Verwittig wanneer je geluid gaat maken. Dan weet je wat je aan elkaar hebt. Ik denk dat dat vertrouwen schept. Mensen weten vaak niet hoe ze met jou moeten omgaan.”

Bekijk het vervolg hier.

Verschenen op 11 april 2013 in De Nieuwe Antwerpenaar.