“Ik vind het hier aangenaam wonen. Als je deze blok ziet, is hij afschrikwekkend maar als je boven bent, heb je nergens last van. Ik heb een fantastisch zicht op de konijnenwei. Dat geeft een gevoel van ruimte. Ik mis wel een klein tuintje om mijn handen eens in de grond te steken. Het terras is ook best smal, daar kan je enkel vier op een rij spelen met bezoek. Maar ik zit hier goed. Het klikt ook met mijn buren. Daar ga ik elke zaterdagmorgen een koffie drinken. Een buur is voor mij iemand waar je op kan rekenen en daar heb ik het wel mee getroffen. Zij hebben mijn sleutel voor als ik mezelf buitensluit. Dat heb ik al verschillende keren voorgehad. Mijn buurman was vroeger politieman en gelukkig weet hij hoe je moet inbreken. Vroeger klopte hij op mijn ruit en na een tijdje vloog die gewoon open. Nu ik dubbel glas heb, lukt dat niet meer. Dus ligt mijn sleutel bij hen. En als zij op vakantie gaan, ligt hun sleutel bij mij. Dan haal ik de post uit de brievenbus en geef ik de planten water. Zo doen zij iets voor mij en ik iets voor hen. Je moet er ook geluk mee hebben. Ik zou niet graag op een verdieping wonen met allemaal huisdieren. Een appartement is niet gemaakt voor een hond. Bovendien ruik je dat wel. Die spuiten ’s morgens geen deo hé!”

Lees het vervolg hier.

Verschenen op 11 april 2013 in De Nieuwe Antwerpenaar.