“Ik ben tweede stuurman op een schip. Dus ben ik regelmatig drie maanden weg en dan twee maanden thuis. Ik vaar over de hele wereld. De laatste keer ben ik in Rotterdam aan boord gegaan en vanuit Saoudi Arabië naar huis gevlogen. Binnen twee weken vertrek ik vanuit Zuid-Afrika. Waar ik ga eindigen, weet ik nog niet. In die twee jaar dat ik dit gekocht heb, ben ik slechts tien maanden thuis geweest. Daarom ken ik niet zoveel buren. Voor mij is een buur iemand waar je goeiedag tegen zegt maar je hoeft daar niet om de twee weken op de koffie te komen. Hoewel ik dat met mijn onderbuur nog eens zou willen doen. Dat is een sympathieke man. Hij stond tijdens mijn vorige vakantie aan mijn deur om te kijken wie hier kwam wonen. Blijkt dat hij ook nog gevaren heeft. Ik heb wel geluk met mijn buren. Ik heb er geen last van en zij niet van mij denk ik. Als ik thuiskom, gaat de muziek meteen aan maar ik hoor geen klachten. Ofwel is mijn buur hardhorig, dat kan ook (lacht). Of het gebouw is goed geïsoleerd. Dat had ik niet verwacht. Een Amelickxblok heeft de reputatie slecht afgewerkt te zijn en dunne muurtjes te hebben. Ik merk er niets van. Hier wonen veel oude mensen. Eigenlijk is dat heel rustig. Ze noemen deze blok wel eens een dorp. Dat vind ik toch wat anders. Hier woont wel zoveel volk als in een dorp maar het sociale leven ligt op straat, de post, de winkel, het café. Het gevoel is anders. Ik kom uit Zandvliet en als je daar de deur uitstapt, sta je op straat. Hier sta je in een gang vol mensen. Dat was in het begin wel wennen. Anderzijds, in Zandvliet kennen mensen je zonder dat je weet van waar. Dat is pas raar. Hier zal waarschijnlijk ook wel geroddeld worden maar ze laten je doen. Ik voel mij hier goed in ‘klein Turkije’ zoals mijn vrienden het wel eens noemen. De Turkse slager is prima en ik wil eens gaan poolen in het Turks café dat hier onlangs beneden is opengegaan.”

Bekijk het vervolg hier.

Verschenen op 11 april 2013 in De Nieuwe Antwerpenaar.