Morgen gaan 17 000 leerlingen in Vlaanderen en Brussel een dag vrijwillig werken in een bedrijf. Daarvoor betaalt het bedrijf 50 euro per ingezette leerling aan Youca waarmee de komende jaren de werking van Trias in El Salvador gegarandeerd blijft. Eén van de projecten die we ondersteunen is ADEL Morazan, een organisatie die lokale economie stimuleert in de regio Morazan. Trias sprak met David die via ADEL instapte in een tomaten coöperatieve. “Het was een risico maar tegelijk een grote verwezenlijking voor mij.”

Hoopvol ondanks vele tegenslagen

David Ventura Mata is met zijn 24 jaar de oudste van de twaalf jongeren die hier twee weken verblijven. Hij heeft net, samen met Romeo, een presentatie gegeven in het Lyceum in Gent voor een honderdtal leerlingen. Het ging goed ondanks zijn slopende zenuwen. Twee weken geleden oogstte hij nog tomaten in de serre van de coöperatieve in zijn dorp in Chilanga, El Salvador. Voor deze reis was hij nog nooit in zijn eigen hoofdstad geweest, laat staan met een vliegtuig de oceaan overgevlogen. Nu vertelt hij voor honderden leerlingen in Vlaanderen en Brussel op welke manier dromen van jonge mensen in eigen land moeilijk te bereiken zijn. Moeilijk maar niet onmogelijk. Want hij blijft hoopvol ondanks de vele tegenslagen in zijn jonge leven.

Op zoek naar een beter leven

“Toen ik acht jaar was, startte ik met school. Ik moest een uur wandelen tot aan de klas. Ik ben laat begonnen omdat mijn familie uiteengevallen was. Mijn moeder en vader gingen uit elkaar toen mijn zus en ik nog heel klein waren. Toen ik vier was, vertrok mijn moeder naar de Verenigde Staten, op zoek naar een beter leven. Omdat het leven voor meisjes en vrouwen nog veel gevaarlijker is dan voor jongens, nam mijn moeder mijn zus mee. (red, tussen januari en maart 2017 werden 37 vrouwen vermoord, omwille van vrouwenhaat) Ik bleef achter bij de ouders van mijn vader, waar ik nog steeds woon. Ik mis mijn mama enorm maar ze belt me regelmatig en stuurt me geld. Daarmee kon ik op latere leeftijd de bus betalen en ben ik erin geslaagd mijn middelbaar af te maken. Dat is niet zo vanzelfsprekend bij ons. Veel jongeren willen niet studeren. Ze zeggen ‘No vives de un cuaderno y un lapicero’ (je kan niet leven van een schrift en een pen). Want het enige waar je in mijn dorp geld mee verdient, is op het land werken. Dat doe ik elke dag, van 7u tot 13u. De laatste twee jaar ben ik in een coöperatieve gestapt van ADEL Morazan. Ik herinner me nog de ingenieur die ons het project kwam voorstellen. De vader van mijn moeder geloofde er niet in en raadde het me af. Eigenlijk geloofde niemand erin. Van mais of suikerriet wisten we dat het opbracht, maar tomaten? Daar hadden we geen voorbeelden van. Maar het idee gaf me hoop. Als ik op een dag zelf een familie heb, wil ik ze kunnen onderhouden. Dus ik nam het risico. Nu werk ik er al twee jaar maar heb er nog niets aan verdiend. Want alles wat we verdienen, investeren we terug in de planten. Dit jaar oogstten we 30 bakken van 500 libras (red, 226 kg) Ondertussen kunnen we één persoon een loon uitbetalen voor het beheer van de serre.”

Een beetje extra

Omdat hij de meeste scholing genoot van alle coöperanten, werd David vertegenwoordiger van de coöperatieve. Hij neemt deel aan vergaderingen waar beslissingen met andere coöperaties worden genomen omtrent distributie van de producten. “Dat is een enorme verwezenlijking voor mij. Ik heb zoveel geleerd de voorbije twee jaar, zowel rond het zaaien en oogsten als rond het financiële luik van onze onderneming. Mijn droom is dat de zestien coöperanten er van kunnen leven in de toekomst en dat we zelfs misschien een beetje extra verdienen om onze families te kunnen ondersteunen.”

Geschreven voor NGO Trias, in functie van Youca Action Day, oktober 2017