Woensdag 18 juli 2018, Singapore

Sam, Renée en Wouter slapen nog. Het is 11u30, in België 5u30. Wat een woelige nacht. Na eerst een paar uur zweten in ons bed (want ik wilde geen airco aan), lag ik om 4u klaarwakker. Ik glipte naar de keuken, Renée trippelde prompt vanuit haar kamer achter mij aan. Wat later volgde Sam aangespoord door onze geluiden in de keuken. Daar zaten we dan, met z’n drieën, klaarwakker om 3u ’s nachts aan de keukentafel maïswafels en yoghurt te eten. Verdwaasd waarom onze lichamen net nu wilden opstaan.

(Daar hebben we zo’n uur gezeten. Bij elke minuut die verstreek, leken de meisjes wakkerder te worden in plaats van terug lomer… Roodkapje voorgelezen in de hoop dat ze zo terug in slaap zouden vallen. Een kwartier nadat ze terug in bed lagen, gaf Renée het al op en kroop bij ons in bed, wat Wouter naar de zetel deed verkassen. Nu ik terug ten tonele verschijn, duikt Wouter van de zetel terug bij Renée in bed, die eindelijk vol overgave ligt verder te slapen. Armen en benen gespreid, plat op de buik.)

Singapore is vol, van veel, van alles. Overdonderend. Veel van mensen, van shopping malls, gebouwen en metro’s. Het is een metropool waar je leeft van airco naar airco, van metro naar shopping mall, van je werk naar het restaurant. Het is een stadstaat van 5,5 miljoen inwoners, waar je alles vindt, zelfs speculaas en Stella Artois in de hypermarkt. Last minute beslissen we de baai van het eiland per boot te verkennen by night. Het bevestigde wat ik had gehoord van Singapore en was het toppunt van verbazing. Ongeziene vormen en combinaties van architecturale uitdagingen overweldigen, en veel veel lichtjes, overal, terwijl Renéetje indommelt op mijn schoot…