Honymoon with kids (deel 2) – Bang voor het onbekende

Foto: Ann Palmers

Ik had niets gevoeld tot Wouter opmerkte: “Wat heb jij aan je voet?” Op mijn linker grote teen lag een dikke, bruine kwab. Ik probeerde het af te schudden maar het beest bewoog geen millimeter. Tony zag meteen dat het een bloedzuiger was en probeerde de glibberige worm van mijn teen te rukken. Ondertussen gilde ik van de schrik. Schrik van het onbekende, niet van pijn. Ik voelde wel dat het vieze ding niet wilde lossen, maar pijn deed het niet. Ik duwde mijn vuisten in mijn ogen om er niet aan te denken terwijl Wouter en Tony de worm van mijn teen probeerden te wrikken. Sam en Renée waren diep onder de indruk. Ze begonnen mee met mij te huilen en raakten in paniek van mijn paniek. Mijn hart tikte overuren. Zo bang dat ik was. Na twintig seconden was het voorbij. Ik trilde na. Het bloed uit mijn grote teen bleef maar stromen, hoewel het gaatje minuscuul was. Later las ik op internet dat de speekselklieren van een bloedzuiger een niet-stollende stof aanbrengen zodat ze op korte tijd zoveel mogelijk bloed kunnen drinken. BLOED. Sam en Renée kijken ernaar alsof mijn teen in brand staat. Mijn ogen zoeken angstig of er nog meer bloedzuigers tussen de stenen en in het water schuilen maar vinden er geen.

Mijn reactie op die bloedzuigers doen me weer beseffen hoe bang ik soms voor het onbekende kan zijn. Ik probeer het niet te zijn, niet bevooroordeeld te zijn. Maar ik kan niet anders dan te vertrekken vanuit de realiteit die ik tot nu toe ken, opgebouwd uit ervaringen van mijn 38-jarig leven. Peanuts… with sugar. Peulschillen in de tijd. Kruimels in het heelal.

Voor we aan deze reis begonnen, hadden Wouter en ik ook angst voor het onbekende.We hebben er zelfs ruzie over gemaakt. Hoelang zullen onze kinderen het volhouden? Zullen we ooit iets ’s avonds kunnen doen? Zullen ze de hitte kunnen verdragen? De veranderingen van tijd en plaats? Hoe zullen ze omgaan met het gebrek aan tijdsbesef en aan vriendjes? Gaan we dit als ouders zolang kunnen trekken? Vierentwintig uur op vierentwintig, allemaal samen? Zonder werk om naar te kunnen vluchten? Zonder school om te spelen met vriendjes?