Door het project ‘Tijdelijke bezetting Frankrijkstraat” van Samenlevingsopbouw Brussel heeft Pedro opnieuw voor langere tijd een thuis. Een plek waar hij tot rust kan komen en sinds lang terug aan zichzelf kan denken en werken aan zijn dromen.

“Bienvenue chez Pedro!” verwelkomt hij me in zijn appartement in de buurt van het Zuidstation van Brussel. We bevinden ons in in één van de blokken van Infrabel waar spoorwegpersoneel al jaren aan voordelige tarieven kan huren. Sinds februari dit jaar bewonen veertien gezinnen de leegstaande appartementen via Samenlevingsopbouw Brussel. Deze bezettingsovereenkomst wordt jaarlijks verlengd met een maximum van vier jaar. Op die manier kunnen ze tijdelijk ontsnappen aan de hoge huurprijzen op de private markt én een spaarpotje aanleggen om eventueel in de toekomst een eigendom aan te schaffen. Toen dit interview plaatsvond was nog niet geweten dat de overeenkomst met Infrabel vroeger dan verwacht werd beëindigd waardoor Samenlevingsopbouw opnieuw op zoek gaat naar een oplossing voor de bewoners voor het einde van dit jaar.

Veel meer dan logistieke oplossing

Maar voor Pedro Alejandro Lopez da Silva (35) betekent dit dak boven zijn hoofd veel meer dan een praktische logistieke oplossing: “Ik wou werken en gewoon een woonst huren maar het is anders gelopen. Voor een appartement met één kamer betaal je in Brussel gemakkelijk 400 euro. Meestal vraagt de verhuurder meteen drie maanden huur als waarborg extra. Dat kan ik op dit ogenblik niet betalen. Door dit aanbod kan ik eindelijk een beetje aan mezelf denken.”

Het was 26 juli 2009, 4u ’s ochtends, toen Pedro zich verbaasde over het vele licht op de autostrade richting Brussel. Een vriend van hem had hem uitgenodigd en hij was klaar voor een nieuw avontuur. Hij was 27 en wilde Grafisch Ontwerp studeren aan Sint-Lukas omdat de opleiding in zijn thuisland, Portugal, minder toegankelijk is. Vandaag, in Brussel, toont hij enkele van zijn tekeningen in Chinese inkt, zijn favoriete tekenmateriaal. De ene is een schets van een stukje Lissabon, zijn hometown, met zicht op het water en de Vasco da Gama brug waar jaarlijks de marathon start. De andere tekening zijn twee circusartiesten, dansend tegen een achtergrond van blauwe ballonnen, ergens in Brussel. Wanneer hij erover spreekt, gaan de lichtjes in zijn ogen zachtjes aan. Maar als hij denkt aan zijn dagelijkse financiële beslommeringen en de zoektocht van ‘hoe moet het nu verder’ verdoffen zijn ogen opnieuw. Op dit moment tekent hij niet meer. “Tekeningen vertalen de gesteldheid van je ziel. Als ik me niet goed voel, heb ik geen zin om te tekenen.”

‘Willen’ bestaat niet als je geen plek hebt om te wonen

Niets is gemakkelijk

Zes jaar geleden stopte hij zijn opleiding omdat zijn Frans nog niet voldoende was om de lessen te kunnen volgen. Sindsdien kreeg Pedro financiële problemen. Daardoor leefde hij op verschillende plaatsen, in verschillende omstandigheden. Een ervaring die hij even triestig als waardevol beschouwt. Maar de vele veranderingen zorgden voor onrust in zijn leven. “Als je innerlijk geen stabiliteit vindt, kan je geen goede beslissingen nemen. Mijn rugzak is gevuld met rijke ervaringen maar momenteel weet ik nog niet welke kant ik op moet. Niets is gemakkelijk. ‘Willen’ bestaat niet als je geen plek hebt om te wonen. Ik heb al vanalles gedaan om een inkomen te verdienen, in de bouw en in de horeca. Maar het blijft niet duren. Ik blijf geloven dat het stap voor stap beter wordt. Van zodra mijn financiële situatie stabiel is, kan ik terug beginnen dromen. Ik kook bijvoorbeeld heel graag. Als ik dat bijvoorbeeld halftijds kan doen, zou ik mijn studies kunnen hervatten. Daarvoor ben ik tenslotte naar België gekomen. Ik keer niet terug naar Portugal voor ik dat doel bereikt heb.”