“Ben je niet zenuwachtig om te vertrekken?” vraagt Veerle.

“En wat gaan jullie het hardste missen?” vraagt An.

“Wat neem je eigenlijk mee op zo’n reis?”

“5 onderbroeken en 2 paar kousen” antwoordt Wouter.

“Geniet van elk moment!” “Laat het allemaal op jullie afkomen”

en “fantastisch wat jullie gaan doen maar zijt voorzichtig he”

en geniet van elkaar!”

Vragen en tips van familie en vrienden. De voorbije twee weken waren een rollercoaster van spanning. Op en neer.

Twaalf jaar geleden had ik het er moeilijk mee. Met afscheid nemen.

Maar nu geniet ik van het ritueel.

Het hoort onafscheidelijk bij het reizen. De contacten met de mensen die je ontmoet zijn intenser en je laat voortdurend mensen achter die je waarschijnlijk nooit meer ziet.

En voor familie en vrienden is het de moment om u nog eens goed vast te pakken.

Daarvoor alleen al zou ik elk jaar een lange reis willen maken. Om al die lieve berichtjes, om het “we gaan jullie missen” te horen zeggen, om “ik zie je graag” te voelen.

En nu gepakt met al die goede wensen, gelukspoppetjes en knuffels wandelen we langs de douane.

De rollercoaster stroomt uit mijn lijf.

We zijn vertrokken.

Wouter en ik

Mijn ventje waarmee ik het continent wil bereizen dat mijn hart heeft gestolen.

Hij ziet mijn tranen en pakt mij stevig vast, trekt zijn jas over mijn hoofd en zegt:” niemand kan u zien” en ik weet dat het goedkomt.