(Amerikaanse president John F. Kennedy vroeg dit aan Dr. J.H. van Roijen, minister van Buitenlandse Zaken van Nederland)*

“Er was zoiets in zijn ogen, dat zweemde naar verdriet, maar daarnaast, dat echte, wat je van een Hollandse marineman verwacht, de moed om door te bijten.”

Met haar Nederlandse roots ging Corine op zoek naar de sporen van de kolonisatie van haar vaderland in Papoea-Nieuw-Guinea. Als kind hoorde ze het verhaal van haar vader die op zijn 20e de boot nam en vertrok voor ander- half jaar. Hij kreeg de opdracht om ‘belangrijke bestuurders’ met een sloep landinwaarts te brengen. Slechts gewapend met een mes voer hij helemaal alleen terug over de rivier door de onbekende jungle.

Corine gebruikt in haar werk oude en nieuwe beelden van het eiland en haar bewoners om zo het verleden van haar vaders verblijf en het heden dat ze er zelf vond met elkaar te verweven. Soms neemt ze met haar camera hetzelfde standpunt in als de patrouillerende mariniers destijds op hun schip, de Piet Heijn. Zowel vanop het water als aan land observeert ze en legt het leven zoals ze het daar aantrof, vast.

“Hoe was het voor mijn vader om daarheen te gaan? Zou alles daar anders zijn? Hoe zou het zijn om in de ongerepte natuur te leven? Wat heeft het christendom de Papoea-cultuur gebracht? En wat na de kolonisatie?”

* Nederlands-Nieuw-Guinea (nu de provincies Papoea en West-Papoea van Indonesië) was van 1949 tot 1962 een overzees gebiedsdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. Voordien maak-
te het deel uit van Nederlands-Indië. Corine’s vader trok met vele andere jonge Nederlandse mariniers overzee om de kusten rond het eiland te beschermen tegen Indonesische infiltranten.

Deze tekst schreef ik in opdracht van Corine Heijmans die afstudeert met haar werk aan de opleiding Fotokunst van Academie Noord te Brasschaat.